Dit is niet echt een instructable, meer als wat ik deed vorig jaar en ik wil laten zien aan het publiek. Dus zonder dralen is hier mijn roman,
Waar geen wind waait
Hoofdstuk 1
Ik weet niet waarom, maar op zaterdag ochtend, ik had gekregen een plotselinge drang om te gaan van mijn broer's kamer, en vertel hem om onze hond, Anakin, en ga voor een wandeling samen. Mijn 10-jarige broer heet Michael. Mijn naam is Peter. Mijn broer's gezicht opgefleurd op mijn vraag. Het altijd toen ik hem iets vroeg net als dit. Ik geniet van het zien van dat grote glimlach op zijn gezicht. Er was eens een tijd, had ik verloor mijn meest favoriete speeltje. Hij had hielp me vinden. Ik wilde te houden het voortaan bij mezelf. Maar ik vroeg een hem of hij wilde spelen met het voor een tijdje in plaats daarvan. Zijn gezicht verlicht ook op deze vraag. Ik ben zo blij dat ik van hem vroeg. Ik hou ervan als hij heeft dat gezicht, herinnert het me when I 'm zo gelukkig. Het is gewoonlijk wanneer mijn ouders laten me sommige van mijn favoriete dingen doen. Als skateboard, of kijken naar mijn favoriete show. Momenteel is die arts wat. Ik echt te genieten. Omdat er een hele hoop van wetenschap fictieve dingen daarin. En ik hou van sciencefiction. Sommige van de personages in de show zijn cyberboys, dag-leks, en dokter wat. Hij vliegt altijd rond in zijn SIDRAT. Waardoor ruimte In dimensie, realiteit, en tijd. Ik nog steeds graag de show. Mijn broer gleed de leiband op onze shaggy, bruine hond. Onze hond is ongeveer de grootte van een klein opstapje. Oke, misschien is hij niet zo klein. Misschien een beetje hoger. Ik herinner me toen we voor het eerst kreeg onze hond. Ik was 8 toen de pleegouders van onze hond kwam. Voordat hij werd ons. Foster huisdieren zijn net als pleegkinderen. Ze wonen bij pleegouders tot een familie ze aanneemt. Alleen deze zijn huisdieren. Ik zat op een ligstoel, en mijn ouders op de Bank. We zagen als Anakin wil mij of mijn ouders. De pleegouders loslaten en hij sprong op mijn schoot. We wisten allemaal dat hij de perfecte hond was. Mijn broer, Anakin en ik ging naar de voorkant na we gingen naar de vragen van onze ouders. En daarna gingen we uit te gaan op een wandeling. We nemen meestal een wandeling om de twee weken. We gaan ook meestal naar het dichtstbijzijnde park, of soms de buurtwinkel. Maar ditmaal voelde anders. Is dat het was November, rook de lucht zoals bladeren en pompoenen. Het deed me denken van Halloween, waar we allemaal om een grote pompoen snijden. Elke één van ons (mijn broer, mijn twee jongere zussen, mijn ouders en ik. De oudere jongere zus is erg artistiek. En mijn jongste zus is zeer energiek en soms slordig. [eigenlijk veel rommelige.] ) Had alle kregen we te snijden een gezicht erin. Natuurlijk, snijden ik niet een gezicht. Ik gesneden een gehele bos van kleine ontwerpen. Mijn oudere zus gesneden een gezicht met een strikje op zijn kop. Mijn jongste zus gesneden een gemiddelde gezicht op het. En mijn broer gesneden eigenlijk drie gezichten boven op elkaar. Ik hou van dat pompoen. Het was een van mijn meest favoriete Halloweens ooit. Ik herinner me toen ik voor het eerst kreeg dat pompoen. Hadden gingen we naar de pompoen patch. We konden aparte pompoenen niet veroorloven. Dus mijn ouders één grote pompoen gekocht had, zodat we allemaal het samen snijden kunnen. Daarna kregen we alle te zien het verlicht. Ik denk dat het de beste jack-o'-lantern ooit. De geur van de lucht ook herinnerde me dat het was vallen. Die ertoe geleid heeft dat Thanksgiving en Kerstmis om de hoek. Ik herinner me vorig jaar thanksgiving. Ik herinner me toen mijn moeder de Turkije snijdt. De benen smaken niet helemaal als een kip de been. Of wanneer mijn grootmoeder brengt de beste proeverij vulling. Mijn favoriet deel is dat de meeste van mijn familie komt naar ons huis, en hebben een heerlijke maaltijd samen. We hadden liep over een blok weg van ons huis. Ineens, mijn broer struikelde. Hij opstond terug. Michael keek niet gewond, maar de grond zeker klonk als het. De grond was begonnen te schudden. Maar dan het weggeëbd. We liepen een of twee blokken verder. We had afgevraagd wat dat was. "Wat was dat!?" riep mijn broer. "misschien een naschok van een aardbeving," antwoordde ik. "Wat aardbeving?" Zei mijn zeer bezorgd broer. Eerlijk, ik wist niet waar. Maar ik heb gezegd, "waarschijnlijk uit Californië." Een paar minuten na dat, de grond begon te schudden, en schudden, en schudden! Dan voelde ineens we niets. Een paar seconden voorbij was en vervolgens de grond viel uiteen. Mijn broer, bang uit zijn verstand, (die ik hem niet kwalijk nemen,) loslaten van Anakin de leiband. Ik kan niet vergeten dat gezicht gevuld met terreur. Dat gezicht dat me dat niets liet zou enger. Mijn broer is bang van een aantal dingen. En hij had een gezicht enigszins vergelijkbaar als hoe het nu is. Maar nooit een gezicht zoals het nu. De laatste we van onze hond zagen was toen we hem zo snel zagen mogelijk uit de buurt van het defecte onderdeel van de weg lopen. Dus we niet krijgen om onze hond niet meer zien. We keken neer voor zover wij konden. Toen realiseerden we ons dat we in het midden van de aarde zochten. Wij herkende niet het op het eerste, omdat het midden van de aarde niet een grote bal van vuur was. Het was eigenlijk een groot zwart gat. Alleen niet zo groot dat het implodeerde op zichzelf. Wij vielen in. Het voelde alsof ik was uit elkaar wordt getrokken. Molecuul door molecule. Ik probeerde te springen, maar ik had gefaald. Ik was vallen, vallen, vallen. Mijn broer was vlak naast me. Met hetzelfde gezicht als eerder. Pas nu, hij werd steeds uit elkaar getrokken. Die maakte het meer angstaanjagend. niet kon dragen. Ineens, was alles zwart. Volledig zwart.
Hoofdstuk 2
Een paar seconden was voorbij voordat ik besefte dat we in het zwarte gat vast zaten. Mijn broer was bewusteloos. Maar hij zag er dood. Zagen we zoveel sterren. Waarschijnlijk was zij andere sterren die werden meegezogen in de aarde. Elke ster leek net als onze zon op aarde. Ik nooit echt over nagedacht. Onze zon zou eigenlijk een ster die vervolgens wordt meegezogen in de aarde. Dan een andere de andere sterren plaatsvindt. Wie weet hoeveel sterren waren er. Het leek alsof er was ongeveer de helft van het universum daar. Ik kon niet echt vertellen want er zoveel sterren in het heelal zijn. Maar het zeker leek de helft. Mijn broer had plotseling wakker met een zucht. Het had mij bang. Is dat ik niet verwacht. Omdat we niet in een geoxideerde gebied. "waar staan we, Peter?" mijn broer vroeg me. "Ik weet niet, maar ik denk dat we binnen het zwarte gat," antwoordde ik. "Maar hoe kunnen we nog steeds in een stuk?" Ik vroeg mezelf rustig "en hoe we ademen?" Ik vroeg mezelf een beetje luider ditmaal. Ik had gerealiseerd dat we in Midden ruimte dreven. Ik hield op op zoek naar één of ander soort illusie apparaat of anti-zwaartekracht schakelaar was er niets te vinden. Ik hield op me af waarom dit nooit had gebeurd met andere mensen voordat. Dan is dat wanneer ik realiseerde me dat de meest ontbrekende mensen waarschijnlijk in het zwarte gat zoals de Michael en ik vallen. We besloten om rond te kijken. Is dat er was geen hoop in het net zitten en wachten op hulp. Wij keek rond en zag wat we dachten waren twee andere mensen. Ze zag eruit alsof ze net in het zwarte gat geplakt. We gingen in de buurt van hen, en dan we besefte dat ze asteroïden. Maar een beetje na dat we echte mensen ontmoet. Zij keek ongeveer 16 tot 18. Zij vertelden ons dat ze net ook geplakt. Maar ze waren het nemen van een road trip. Ze sloeg hierna een verkeersdrempel. Na een paar straten verderop, begon het opnieuw gebeurt. Dan ineens hen en hun auto in een groot zwart gat meegezogen. Zowel ons, en ze nam ons weegs. Wordt dat 1. We wist niet hen, en 2. Ze waren ouder dan wij en wij wilden niet om het even wie duwen ons rond. Dus we waren uit. Benieuwd wat er zou gebeuren. We zien allemaal van een plotselinge, sommige zwarte figuur verplaatsen. Het bewoog behoorlijk snel. We liep naar het en besefte dat het een ninja was. "Um... wie ben je?" vroeg van mijn broer. De snelle ninja stopte en keek ons. Ik voelde zijn ogen piercing door michael's soul. Er was een ongemakkelijke stilte. Toen zei de ninja: "Nou mijn naam is Ned." "Ned de ninja?" vroeg mijn broer. "Soms," zei de mysterieuze Ned, "ik ook breien." Ned de breien ninja?"vraagtekens bij mijn super nieuwsgierig broer." Yep,"zei Ned,"die vrij veel vat me,"antwoordde de zeer mysterieus ninja. Hij had gevraagd om te komen met ons, omdat hij wist dat een manier om eruit te komen. Maar hij wat sterke fantasie die hij of de oudere kinderen niet nodig. Zo blijven we onze reis met hem langs onze kant. Een paar "minuten" later vonden we een zwevende ananas. Michael en ik ontbijt niet had gegeten en de ninja was niet precies "full". Dus alle drie van ons uitviel op de ananas. Ik voelde de warmte, is dat ik viel op Ned en Michael geland op mij. Ineens, hoorde ik dat een nieuwe stem, "hey," zei een hoge piepende stem, "Uitstappen me!" We beseften dat het was de ananas." Ik zei me uitstappen!" We allemaal af en toen mijn broer zei: "sorry, dat we dachten dat u voedsel." Ik ben, maar ik laat alleen u eat me als u mij heel langzaam knipt,"zei de lichtjes vervelend ananas. Ik vrijwillig onmiddellijk. Ik vroeg voor Ned's zwaard. Ik sneed heel langzaam de ananas. "Niet zo snel! "schreeuwde de luide ananas. Ik begon me af of we moeten keek voor takeout. Een of andere manier hij mijn gedachten lezen en zei: "te laat nu, u al sneed me halverwege." Hij bang voor me zo veel dat ik ineens hem de rest van de weg naar beneden gesneden. Wij aten ontbijt. De ananas smaakte het was gewoon geroosterd en vervolgens bekleed in de zoetste bruine suiker ontdekt. Het deed me denken aan een van mijn favoriete restaurants, Tucanos. Het was een Zuid-Amerikaans keuken-restaurant in New Mexico. Maar op hetzelfde moment het smaakte bitter en zuur. Als's werelds sourest citroen en's werelds bitterste crab apple had een baby, en ik was het eten. Toen ik het at, was het niet echt moeilijk om het kloof naar beneden. Maar een tijdje na, het was ondraaglijk. Het voelde alsof ik gewoon 15.000 stoten naar de darm meegemaakt had. En vervolgens ingeslikt een wesp nest. Maar ik was niet de enige die het gevoel van deze pijnlijke dood (ten minste het voelde als dood). Ik worstelde om rond te kijken. Wordt dat het praktisch mijn sterkte was aftappen. Ik zag zowel Michael als Ned in de dezelfde pose als mij. Ik voelde me alsof ik een bal van vuur had ingeslikt. Een kwade bal van vuur. Het voelde alsof het nam over mijn mening. Ineens was het gestopt. Maar voelde ik nog steeds een stekende pijn in mijn maag. Ik keek rond. Ik zag nog steeds mijn broer op de "vloer". Ned kwam aan. "hoe lang heb ik er?" vroeg hij me. "I don't know, eigenlijk omdat ik deed het zelfde ding," antwoordde ik hem. We hebben allebei staarde naar mijn broer. Is dat wat ik eruit? Ik vroeg mezelf in mijn gedachten. Het leek hij was having een inbeslagneming. Hij opstond. Ineens zag ik de verlegenheid in zijn gezicht. Hij zijn broek afgestoft en stampte zijn voeten alsof er een vloer onder hem. Ineens, we allemaal deze vier woorden gehoord. Het beest Is wakker.
Hoofdstuk 3
We hebben allemaal gehoord een plotselinge grommen. Toen hoorde we de twee tieners die we eerder ook hebben gezien. schreeuwen. Alsof ze iets had gezien. Ze klonk sluiten. Toen zagen we ze. Maar we zagen alleen hun benen en schouders omhoog. Het was alsof iets hield hen. Maar we konden niets zien. Toen zagen we ze vliegen in een boog. Als iets was stak ze in haar mond. Dan, ze ineens verdwenen. We blijven op dit patroon van het schreeuwen van hen horen. Luid, gedempte, luid, gedempte, luid, gedempte. Vervolgens hoorden we het kraken van wat wij dachten van de tiener botten. Toen we het dezelfde Gegrom opnieuw hoorde. Meer tevreden klinkende dan vorige keer. We beseften dat er een groot beest was. Wij wilden er meer worden. Maar we niet weten waar te gaan. Dus begonnen we net met het uitvoeren van een willekeurige richting. Hoop dat we het beest zou niet tegenkomen. Mijn naam is de Dark Lord, ik dacht dat ik hoorde in mijn hoofd. Maar het niet klinkt als mijn stem, het klonk als zeer donkere en sinistere. Ik begon te lopen zo snel als ik kon de andere kant. Hoop dat het uit mijn hoofd krijgen zou. U kunt alles wat die je wilt uitvoeren. Maar u bent niet het verlaten van mijn geest greep. "Hoe vond u mij?" Ik vroeg dit zogenaamde "Dark Lord". De ananas. Hij is een tracking device. Ineens voelde ik verraden... door mijn ontbijt. Maar dat verklaren dat gevoel dat alle drie van ons had eerder. Ja. Dat is een lichte neveneffect. Het is de nieuwe software. Maar het is veel beter dan de skunk cabbage. Ik dacht dat je mensen graag kool. "We doen. Maar niet skunk cabbage,"Ik beantwoord de Dark Lord. Nou nu maakt het niet uit. Ik heb je nu. "Waarom wilt u mij?" Ik keek Michael en Ned. Zij hebben gehandeld alsof ik was in gesprek met niets. Het zeker lijkt het voor hen. Alleen kun je me horen. "U nooit antwoordde mij," zei ik, "Waarom wilt u mij?" Want ik een menselijk familielid moet. Ik ben met betrekking tot alle drie voor u op een bepaalde manier. Maar ik moet de oudste één van jullie. "Hoe zit het met Ned? Hij is ouder dan mij." Hij is niet menselijk. Hij is een soort alien net als ik. We waren menselijk. Maar het gebrek aan zuurstof omgezet ons in grote vreemdelingen die ademen kunnen gas. Met inbegrip van zwarte materie. "Ik heb genoeg gehoord," gezegd meestal Ned en de Dark Lord, "Kan je adem gas met inbegrip van donkere materie recht?" Ned zowel de duister heer zei ja op hetzelfde moment. Niet op de hoogte dat elkaar ja gezegd. Dan voel ik me alsof de Dark Lord recht tegenover mij was. Ik voelde de warmte afkomstig uit zijn adem. Ik kon niet ruiken vanwege mijn zuurstof zeepbel. Dan zeg ik zo hard als ik kan naar Ned's richting, "Ned, Inhale zo hard als je, nu kunt!" Ik hoor dit soort vacuüm geluid. Dan hoor ik dit mengsel van een grommen en een nee van de Dark Lord. "Wie is dat grommen?," mijn broer vraagt, "Hoor je hem ook?" Ik vraag in verrassing. "Nu kan ik," zei mijn broer. Ned is nog steeds ademhalen in sterke. De Dark Lord is nog steeds doet het grommen. Maar nu het is zwakker dan de vorige keer. Dan alles wat ik hoor is het stofzuigen van Ned. "Stop!" Ik wil hem. Maar het is duidelijk niet luid genoeg. Maar hij stopt toch. "U versloeg de Dark Lord, hoe?" vragen Ned. "Zowel u als de Dark Lord kan ademen in een gas met inbegrip van donkere materie, recht?" Ned knikt. "En donkere materie is onzichtbaar. Right?" Ned doet een tweede knipoog." En donkere materie neemt omhoog het grootste deel van het heelal, recht?" Ned doet een tweede knipoog." Waar ga je mee?"zegt hij. "Ik zeg dat de Dark Lord donkere materie is. En je gewoon opgezogen hem,"Ik zeg tot hem:"Oh, ik krijg het nu,"zegt heel blij Ned. "Wait a minute," zei mijn broer, "heb ik iets gemist? Wie is de Dark Lord en wat was dat grommen? ","het grommen was de Dark Lord,"ik uitleggen. Ned voegt eraan toe, "de Dark Lord, ik denk dat je zou kunnen zeggen, is de baas hier in de buurt. Hij eet iedereen die tresspasses in het zwarte gat, maar ik kon nooit erachter te komen waarom hij nooit me at, ","u moet waarschijnlijk het breien van een net dat is groter aan de binnenkant, en dan u kon slikken en overlappen de Dark Lord in het net,"Ik heb voorgesteld, te weten het was een gek idee. , "Die gewoon zou kunnen werken," roept uit Ned. "Echt?” Ik zeg in verrassing. De komende uren, lopen we rond, op zoek naar iets echt om op te staan. Ik ben beginnen te beseffen dat elke keer als Ned uitademt, hij laat meer van de Dark Lord uit. Dus zowel Michael en ik cirkel om hem heen zodat hij zuurstof ademt. Wat houdt de Dark Lord binnen Ned's longen. Omdat de Dark Lord moet Michael en ik menselijk. Ned nadat zijn net, het was zeer... interessant. Het leek roze en blauw op hetzelfde moment. Het ook keek zacht en ruw op hetzelfde moment. Ned vertelde me om mijn hand in het. Hij zei dat de zak die eruit zag als het een hand passen zou, mij zou kunnen passen. Ik stak mijn hand in, vervolgens mijn arm, dan viel ik per ongeluk in. Het was groot genoeg voor 10 van mij. Ik klom uit en hem feliciteren met een job well done. Hij slikte het. Ik bijna de mond gesnoerd toen ik zag hem doorslikken. Hij belched het uit. (Die was tweemaal zo walgelijk) Ik voelde dat de boze Dark Lord daar was. Ik zag het wegdrijven. Dat kleine zak van de duisternis. Ik vroeg me af als de Dark Lord zou uitstappen. Als hij had weinig minions van zijn eigen. Toen hoorde ik mijn broer zeggen, "Hey kijk, een planeet."
Hoofdstuk 4
We hebben allemaal gezien het. We waren allemaal moe van het lopen op niets. We zagen het als een kans. We liepen naar de planeet zo snel aangezien wij konden. Ned kreeg er eerst. Dat hij de ninja was. Hoe dichter we bij het, hoe meer het zag eruit als paradijs. Het was goud met zilveren lijnen. Ik dacht dat het land was goud en het zilver was de straten. Wij allen landde op wat wij konden postuur waren auto's. Ze zag eruit als auto's. Deze dingen had 3 wielen, 3 koplampen, en slechts 1 venster, de achterkant een. En wij hoorden van mensen-achtige wezens schreeuwen uit de "auto's". Dus we sprong. Ik keek naar mijn linker en zag mijn broer, de grond kussen. Ik vroeg me af wat het woord smaakte. Maar ik soort van wilde weten. Zo liepen we alle rond, op zoek naar aanwijzingen. In plaats van de richtingen lopen ik in een groot standbeeld van mijn hond! Het was een exacte replica van hem. Ik loop weg in een onhandige manier. Toen ik tegen het lijf een wetenschapper. Tenminste ik denk dat hij was een wetenschapper. Hij sprak en gekleed als een. "Waarom u niet buigen?" zei hij in een enigszins normale stem. Deze vreemdelingen had geen neus, kleine beady ogen, een kuiltje waar de mond is. "Want hij is mijn hond," zei ik. Ze zijn allemaal gestopt. Ze begonnen buigen voor mij!" Oh!"zei de wetenschapper,"My apologies", zei ik,"Hey, mijn broer en ik zijn een lange weg van huis. Annuleerteken u verlenen mij een lift?" "Natuurlijk. Waar kom je vandaan? "zei het mannetje terwijl hij uit een potlood en papier trekt. "Earth," Ik zeg als als ik hem was teleurstellend." Geen probleem,"zegt hij als hij zijn papier en potlood weggooit,"kan ik u er gemakkelijk." "Echt?" Ik zeg een wenkbrauw verhogen. "Follow me", zegt hij. We lopen naar deze kleine hutje. Hij toont ons in en introduceert zijn machine aan ons. Het ziet eruit als twee slingshots wijst naar de hemel. Ze eruit zien alsof ze zijn bezig met schieten twee bol capsules. We buckle up, klaar om te gaan. "Wacht, hoe zit het met Ned?" Ik vraag. "Ik wil niet te gaan," verklaart Ned, "Ik blijf hier." "Ok, brand het omhoog!" Ik schreeuw. De vreemdeling branden het op en dan... het storingen. We uitstappen en de wetenschapper uitstappen en hebben de wetenschapper eraan hebben. Een uur later, het vast, met the Dark Lord gevangen en de wetenschapper machine vast, we rammelde omhoog in de machine opnieuw en gestraald uit het zwarte gat en op het aardoppervlak. Dan wachten wij, zijn wij in China?
Het einde?
